De beeldhouwersfamilie Salu maakte gedurende 3 generaties grafmonumenten en -zerken en wel zodanig dat het kerkhof de bijnaam kreeg van "Père Lachaise van Laken". Ernest_Salu.pdf
Veel van de symbolen aangebracht op de monumenten staan voor rouw, gedenken, herdenken, hoop, troost, liefde en trouw.
Vele vind je op onderstaande link:
Volgende opnamen zijn ontegensprekelijk het bewijs van de grandeur van deze bewaarplaats:
De begraafplaats van Laken is het laatste "parochiale" kerkhof (gelegen rond een kerk) in het Brusselse gewest. Jozef II verbood in 1784 met een keizerlijk besluit de doden te begraven rond de kerken om redenen van openbare gezondheid. De huidige kerk werd gebouwd van 1854 tot 1872 in opdracht van Leopold I, aanvankelijk door architect Poelaert gevolgd door Antoine Tappeniers, Louis De Curte, Heinrich Von Schmidt en tenslotte door Alphonse Groothaers. Ze werd pas afgewerkt in 1907.
Kom meer te weten over de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Laken in volgend pdf-bestand: Onze-Lieve-Vrouwekerk_(Laken).pdf
Marie Félicité Denise Pleyel (1811-1875)
Grafmonument in neoklassieke stijl opgebouwd door Henry Pickery op initiatief van vrienden, bewonderaars en collega's van het Muziekconservatorium van Brussel, waar ze les gaf als enige vrouwelijke pianiste van de XIXe eeuw. Het is samengesteld uit een sarcofaag, rustend op een sokkel waarop een citer en een partituur liggen, vergezeld van een lauwerkrans. Een jonge droevige vrouw rust met één arm op de sarcofaag, terwijl de andere arm een toorts draagt, symbool van de geest die overleeft. Een medaillon stelt de artieste in profiel voor.
Vrijwel een eeuw lang, tussen ca. 1870 en 1960, legden de beeldhouwers Ernest Salu I, II en III zich toe op funeraire beeldhouwkunst en de creatie van grafmonumenten.
Bronzen Denker van Auguste Rodin op het familiegraf van kunsthandelaar Joseph Dillen
Eén van de 22 originelen in brons dat in 1927 toebehoorde aan het Rodinmuseum.
Het is een vergrootte versie van het origineel, oorspronkelijk bedoeld om de bronzen poort van het Museum voor Decoratieve Kunsten in Parijs te bekronen.
Leopold I overleed in 1865. De geestelijken weigerden hem de toegang tot de kerk omdat hij protestants was en banden had met de vrijmetselarij. De begrafenisdienst nam plaats onder een tent aan de ingang van het kerkhof. Omdat de nieuwe koninklijke crypte nog niet klaar was werd een muur doorbroken in deze kapel, zodat Leopold I zou kunnen begraven worden naast zijn echtgenote Louise-Marie d'Orléans. Om deze situatie in de toekomst te voorkomen werd de kapel door De Curte voorzien van een onafhankelijke ingang . In 1876 werden de stoffelijke overschotten van het koningspaar verplaatst van deze kapel naar de crypte van de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Laken.
Meer over Leopold I: Leopold_I_van_België.pdf
Meer over de Koninklijke crypte: Koninklijke_Crypte_(België).pdf
Ferdinand Nicolaÿ (1772-1854)
Zoon van huidevetters van Stavelot, rijke zakenman, maar vooral filantroop. Geeft zelf de opdracht aan Charles Fraikin van Herentals voor zijn beeld op het graf zittend als Romeins keizer en gebeeldhouwd in wit marmer.
Maar wie was Ferdinand Nicolay?
Geboren in Stavelot op 30 april 1772, behoort de jonge Ferdinand tot een familie van leerlooiers. Arm emigreerde hij omstreeks 1802 naar Duitsland. Hij slaagde in zijn zaken, gokte op de aandelenmarkt en verwierf een aanzienlijk fortuin. Toen hij met pensioen ging, vestigde hij zich een paar jaar in zijn geboortestad en in 1852 vestigde hij zich in Brussel waar hij stierf op 15 oktober 1854. Zijn graf, op de begraafplaats van Elsene, draagt zijn standbeeld en het volgende grafschrift: "Ferdinand Nicolay, de vriend van de armen". In feite verdeelde hij zijn immense fortuin over een groot aantal liefdadigheidsinstellingen in het land.
En in feite hebben veel plaatsen hem eer betuigd door een van hun straten "Ferdinand Nicolay" te dopen. Het gemeentebestuur van Seraing nodigde zelfs andere gemeenten die ook begunstigde waren uit om als dankbetuiging een gelijkaardige daad te verrichten.
Het gemeentearchief bewaart brieven waarin de filantroop zegt geraakt te zijn door deze initiatieven en de auteurs bedankt.
Voor de kleine anekdote: bij de dood van Ferdinand Nicolay vocht zijn ex-vrouw het testament aan en probeerde ze een deel van het fortuin terug te krijgen dat haar ex-man had nagelaten aan verschillende liefdadigheidsinstellingen... Maar ze verloor haar zaak.
Graaf Jacques André Coghen (1791-1858)
Diplomaat, afgevaardigde, senator, eerste Minister van Financiën van het onafhankelijke België en, door zijn huwelijk met Caroline Rittweger, overgrootvader van koningin Paola.
Liggende figuur in Carreramarmer, gekleed in uniform en versierd met vier onderscheidingen, in een neoromaanse kapel, gesigneerd door Guillaume Geefs.
Meer over Jacques Coghen: Jacques_Coghen.pdf
Nog een creatie van het atelier Salu
Maria Felicia Garcia genaamd "La Malibran" (1808-1836)
Operazangeres, dochter van de Spaanse tenor en componist Manuel Garcia. Getrouwd met Eugène Malibran en hertrouwd met violist Charles de Bériot. Overleden door een val van haar paard in Londen. De monumentale neoklassieke grafkapel is versierd met een wit Carreramarmeren beeld van de mezzosopraan in de rol van Norma (Bellini). Ze is gerealiseerd door de Hofbeeldhouwer Guillaume Geefs. De tempel is voorzien van een koepel, men komt er binnen via een dubbele bronzen poort, voorzien van engeltjes en groen. De vloer is versierd met mozaïek met een fakkeltekening.
Lofzangeres op het graf van Jules Strauwen (1943) door het atelier Salu.
Ernest Salu III (1909-1987)
Beeldhouwer en filmregisseur. Hij is de laatste uitbater van de onderneming van grafmonumenten gelegen naast het kerkhof. Grafmonument in Carreramarmer, eveneens cenotaaf van zijn vader Ernest Salu II en van zijn grootvader Ernest Joseph Salu I. Op dit monument staat een buste van Salu I, die van zijn kleindochter bloemen krijgt.
Een cenotaaf (uit het Grieks: kenos = leeg, taphos = graf) is een grafteken dat wordt opgericht ter nagedachtenis aan overledenen van wie het stoffelijk overschot elders verkeert of onvindbaar is.
Afbeelding links:
Emile Eloi Bockstael (1838-1920)
Burgemeester van Laken van 1877 tot 1920. Hij was de initiatiefnemer van de grafgalerijen onder het kerkhof. Gedenksteen is van Ernest Salu en geplaatst in een voormalig toegangspaviljoen tot de ondergrondse galarijen . Het gewelf is uit één brok graniet gehouwen en versierd met de blazoenen van Laken met bovenop twee urnen. het glas-in-lood raam is van Louis de Contini, de buste in Carreramarmer is van Pierre Theunis.
Meer over Emile Bockstael: Emile_Bockstael.pdf
Joseph Poelaert (1817-1879)
Brussels architect, gevormd door Tilman-François Suys en Auguste Payen. Maker van de Congreszuil, de Onze-LieveVrouw van Laken en de Sint-Katelijnekerk, van het Munttheater, evenals van het Justitiepaleis, waarvoor hij de bijnaam kreeg "schieven architek" "scheve architect". Zijn klassiek geïnspireerde grafmonument, opgericht door architect Joachim Benoit, in de vorm van een open tempel, is een verkleining van het portaal van het door hem ontworpen Justitiepaleis. Binnenin is een borstbeeld van de architect geplaatst op een sokkel met het embleem van de architecten. Het zou toegeschreven zijn aan Jean Cuypers.
Meer over Joseph Poelaert: Joseph_Poelaert.pdf
Ondergrondse grafgalerijen.
Door de sterke bevolkingsgroei van Brussel en Laken kampte de begraafplaats halfweg 19e eeuw met plaatsgebrek. Toenmalig Brussels schepen van Openbare Werken Emile Bockstael bedacht een inventieve oplossing voor dit probleem. Geïnspireerd door Zuid-Europese begraafplaatsen ontwierp hij een grafgalerij, zodat er meer mensen op beperkte ruimte begraven konden worden. Maar in tegenstelling tot in bijvoorbeeld Madrid en Genua, waar de galerijen bovengronds zijn, stelde Bockstael voor ze in Laken ondergronds te bouwen.
Wil je echter meer te weten komen over de geschiedenis van het kerkhof, de beschrijving van enkele opmerkelijke monumenten en ook over de grafsteen van enkele prominenten ga dan naar de onderstaande link met de nederlandstalige brochure over het Kerkhof van Laken.
In de schaduw van de OLV-van-Lakenkerk ligt een klein parkje. In 2018 kreeg dit parkje de naam van de Brusselse zangeres en actrice Annie Cordy. Voor deze gelegenheid kwam de bekende Lakense zelfs poseren voor een muurschildering. Dit parkje maakt deel uit van de herinrichting van de voormalige stationsbuurt en zal een volledige transformatie ondergaan, met onder andere een nieuw speelplein, gemeenschappelijke moestuinen en een serre voor stadslandbouw.
Meer over Annie Cordy: Annie_Cordy.pdf
